Synod3 - Parafia Świętej Rodziny w Gdyni

Parafia Świętej Rodziny w Gdyni
Przejdź do treści

Pytanie podstawowe

Zasadnicze pytanie, które kieruje tą konsultacją Ludu Bożego, jak już wspomniano na początku,
jest następujące:
Kościół synodalny, głosząc Ewangelię, „podąża razem”; jak owo „podążanie razem” realizuje się
dzisiaj w waszym Kościele partykularnym? Do podjęcia jakich kroków zaprasza nas Duch Święty,
abyśmy wzrastali w naszym „podążaniu razem”?
W celu udzielenia odpowiedzi prosimy o:
1. zadanie sobie pytania, jakie doświadczenia z waszego Kościoła przywodzi na myśl to
fundamentalne pytanie;
2. głębsze odczytanie tych doświadczeń; jakie radości wywołały? Jakie trudności i przeszkody
napotkały? Jakie rany wydobyły na światło dzienne? Jakie wzbudziły intuicje?
3. zebranie owoców, by się nimi podzielić; gdzie w tych doświadczeniach rozbrzmiewa głos Ducha
Świętego? O co nas prosi? Jakie są punkty, które należy potwierdzić, jakie są perspektywy zmian,
jakie kroki należy podjąć? Gdzie dostrzegamy zgodność? Jakie drogi otwierają się dla naszego
Kościoła partykularnego?
Dziesięć głównych kwestii, które należy pogłębić
W celu ułatwienia wydobycia doświadczeń i wniesienia bogatszego wkładu do konsultacji,
wskazujemy poniżej dziesięć głównych kwestii, wyrażających różne aspekty „przeżywanej
synodalności”. Tematy te należy dostosować do różnych kontekstów lokalnych i w razie potrzeby
uzupełnić, wyjaśnić, uprościć lub pogłębić, zwracając szczególną uwagę na tych, którzy mają
największe trudności w uczestniczeniu i odpowiadaniu; Vademecum, które towarzyszy niniejszemu
Dokumentowi Przygotowawczemu, oferuje w tym względzie narzędzia, drogi i sugestie, tak, aby
różne grupy pytań mogły w sposób konkretny inspirować chwile modlitwy, formacji, refleksji
i wymiany.
I. TOWARZYSZE PODRÓŻY
W Kościele i w społeczeństwie jesteśmy na tej samej drodze, ramię w ramię. Kim są ci, którzy
w waszym Kościele lokalnym „podążają razem”? Kiedy mówimy „nasz Kościół”, kto do niego
należy? Kto nas prosi, abyśmy szli razem? Kim są towarzysze podróży, także poza obszarami
kościelnymi? Jakie osoby lub grupy są pozostawione na marginesie, formalnie lub faktycznie?
II. SŁUCHANIE
Słuchanie jest pierwszym krokiem, ale wymaga otwartego umysłu i serca, bez uprzedzeń. Wobec
kogo nasz Kościół partykularny jest „dłużny słuchania”? W jaki sposób wysłuchiwani są świeccy,
DOKUMENT PRZYGOTOWAWCZY
zwłaszcza młodzi i kobiety? W jaki sposób włączamy wkład osób konsekrowanych, mężczyzn
i kobiet? Jaką przestrzeń ma głos mniejszości, odrzuconych i wykluczonych? Czy potrafimy
zidentyfikować uprzedzenia i stereotypy, które utrudniają nam słuchanie? W jaki sposób
wsłuchujemy się w społeczny i kulturowy kontekst, w jakim żyjemy?
III. ZABIERANIE GŁOSU
Wszyscy są zaproszeni do mówienia z odwagą i parezją, to znaczy łącząc wolność, prawdę i miłość.
W jaki sposób krzewimy wolny i autentyczny styl komunikacji wewnątrz wspólnoty i jej organów,
bez dwulicowości i oportunizmu? A w odniesieniu do społeczeństwa, do którego należymy? Kiedy
i jak udaje nam się powiedzieć to, co jest dla nas ważne? Jak funkcjonują relacje z systemem
medialnym (nie tylko z mediami katolickimi)? Kto przemawia w imieniu wspólnoty
chrześcijańskiej i jak jest on wybierany?
IV. CELEBROWANIE
„Podążanie razem” jest możliwe tylko wtedy, gdy opiera się na wspólnotowym słuchaniu Słowa
i sprawowaniu Eucharystii. W jaki sposób modlitwa i celebracja liturgiczna skutecznie inspirują
i ukierunkowują nasze „podążanie razem”? W jaki sposób inspirują najważniejsze decyzje? W jaki
sposób krzewimy czynne uczestnictwo wszystkich wiernych w liturgii i pełnienie funkcji
uświęcania? Jaką przestrzeń przeznacza się na wykonywanie posługi lektora i akolity?
V. WSPÓŁODPOWIEDZIALNI W MISJI
Synodalność służy misji Kościoła, do udziału w której powołani są wszyscy jego członkowie.
Skoro wszyscy jesteśmy uczniami-misjonarzami, to w jaki sposób każdy ochrzczony jest powołany
do bycia czynnym uczestnikiem misji? W jaki sposób wspólnota wspiera swoich członków
zaangażowanych w służbę na rzecz społeczeństwa (zaangażowanie społeczne i polityczne,
w badania naukowe i nauczanie, krzewienie sprawiedliwości społecznej, ochrona praw człowieka
i troska o wspólny dom itp.). Jak pomaga im przeżywać to zaangażowanie w logice misyjnej?
W jaki sposób dokonuje się rozeznania wyborów związanych z misją i kto w nich uczestniczy?
W jaki sposób są włączane i dostosowywane różne tradycje dotyczące stylu synodalnego,
stanowiące dziedzictwo wielu Kościołów, zwłaszcza wschodnich, w perspektywie skutecznego
świadectwa chrześcijańskiego? Jak przebiega współpraca na terytoriach, gdzie istnieją różne
Kościoły sui iuris?
VI. PROWADZENIE DIALOGU W KOŚCIELE I SPOŁECZEŃSTWIE
Dialog jest drogą wytrwałości, która obejmuje także milczenie i cierpienie, lecz jest zdolny do
zbierania doświadczeń ludzi i narodów. Jakie są miejsca i sposoby dialogu w obrębie naszego
Kościoła partykularnego? W jaki sposób są rozwiązywane różnice poglądów, konflikty i trudności?
DOKUMENT PRZYGOTOWAWCZY
W jaki sposób krzewimy współpracę z diecezjami sąsiednimi, z oraz pomiędzy wspólnotami
zakonnymi obecnymi na tym terenie, z oraz pomiędzy stowarzyszeniami i ruchami świeckich itd.?
Jakie doświadczenia dialogu i wspólnego zaangażowania rozwijamy z wyznawcami innych religii
i niewierzącymi? W jaki sposób Kościół prowadzi dialog i uczy się od innych instytucji
społeczeństwa: świata polityki, ekonomii, kultury, społeczeństwa obywatelskiego, ubogich itd.?
VII. Z INNYMI WYZNANIAMI CHRZEŚCIJAŃSKIMI
Dialog między chrześcijanami różnych wyznań, zjednoczonymi przez jeden chrzest, zajmuje
szczególne miejsce w procesie synodalnym. Jakie relacje utrzymujemy z naszymi braćmi
i siostrami innych wyznań chrześcijańskich? Jakich obszarów one dotyczą? Jakie owoce
wynieśliśmy z tego „podążania razem”? Jakie są trudności?
VIII. WŁADZA I UCZESTNICTWO
Kościół synodalny jest Kościołem uczestniczącym i współodpowiedzialnym. W jaki sposób są
określane cele, do których należy dążyć, droga do ich osiągnięcia i kroki, które należy podjąć? Jak
sprawowana jest władza w naszym Kościele partykularnym? Jakie są praktyki pracy zespołowej
i współodpowiedzialności? Jak promuje się posługi świeckich i podejmowanie odpowiedzialności
przez wiernych? Jak funkcjonują organy synodalne na poziomie Kościoła partykularnego? Czy są
one doświadczeniem owocnym?
IX. ROZEZNAWANIE I PODEJMOWANIE DECYZJI
W stylu synodalnym decyzje podejmowane są na drodze rozeznania, na podstawie konsensusu
wypływającego ze wspólnego posłuszeństwa Duchowi Świętemu. Za pomocą jakich procedur
i jakich metod wspólnie rozeznajemy i podejmujemy decyzje? Jak je można ulepszyć? Jak
krzewimy udział w podejmowaniu decyzji w łonie wspólnot zorganizowanych hierarchicznie? Jak
artykułujemy fazę konsultacyjną z tą decyzyjną, proces dochodzenia do decyzji z momentem jej
podjęcia? W jaki sposób i za pomocą jakich instrumentów promujemy przejrzystość i możliwość
rozliczenia?
X. FORMOWANIE SIĘ DO SYNODALNOŚCI
Duchowość podążania razem jest powołaniem do stawania się zasadą wychowawczą dla formacji
osoby ludzkiej i chrześcijanina, rodzin i wspólnot. Jak formujemy osoby, zwłaszcza te, które pełnią
odpowiedzialne funkcje we wspólnocie chrześcijańskiej, aby były bardziej zdolne do „podążania
razem”, słuchania siebie nawzajem i dialogowania? Jaką formację oferujemy w zakresie
rozeznawania i sprawowania władzy? Jakie narzędzia pomagają nam odczytywać dynamiki kultur,
w których jesteśmy zanurzeni i ich wpływ na nasz styl Kościoła?
Źródło: Dokument przygotowawczy Synodu o synodalności
DOKUMENT PRZYGOTOWAWCZY

Prasa katolicka
Wróć do spisu treści